Jak prawidłowo wynająć mieszkanie

Wynajęcie mieszkania wydaje się rzeczą prostą. Jest ono jednak uregulowane przepisami, które warto znać, żeby ustrzec się przed kłopotami. Dotyczy to obu stron umowy najmu.

Obowiązki wynajmującego
Wynajmujący, czyli właściciel mieszkania, powinien na żądanie okazać tytuł prawny do lokalu. Jest nim wypis z księgi wieczystej. Jeżeli umowę najmu podpisywać będzie inna osoba niż właściciel, powinna ona posiadać pełnomocnictwo (najlepiej notarialne) udzielone przez właściciela. Należy również udostępnić do wglądu rachunki z tytułu użytkowania mediów (energia, woda, telewizja kablowa, internet, ogrzewanie, itp.), o ile najemca ma je opłacać. W dniu objęcia lokalu przez najemcę (lokatora) wynajmujący powinien spisać stan liczników i ewentualnie uregulować zaległe płatności.

Powinności najemcy
Przyszły lokator mieszkania zobowiązany jest podać wynajmującemu podstawowe dane osobowe: imię i nazwisko, adres, PESEL, numer dowodu osobistego. Wynajmujący może pytać ponadto o miejsce pracy i rodzaj umowy zatrudnienia, a także o przyczyny opuszczenia poprzedniego mieszkania. Najemca nie ma jednak obowiązku odpowiadać na te pytania. Warto natomiast, aby poprosił wynajmującego o sporządzenie spisu wyposażenia mieszkania z uwzględnieniem jego stanu eksploatacyjnego. Taki spis stanowić będzie załącznik do umowy najmu.

Elementy umowy
Najważniejszym elementem umowy jest wysokość czynszu, jego składniki i sposób regulowania: kwota brutto czy netto, czy są w nim zawarte opłaty medialne i wywóz śmieci, czy mają być regulowane osobno, czy najemca ma opłacać czynsz gotówką czy przelewem, na jakie konto, w jakim cyklu i terminie. W umowie muszą być podane warunki i okres wypowiedzenia najmu, wysokość kaucji, warunki i forma jej zwrotu (gotówka czy „odmieszkanie”), oraz zasady rozpisania kosztów eksploatacji lokalu. Istotne w aspekcie wypowiedzenia najmu jest, czy umowa zostaje zawarta na czas określony czy nieokreślony. W pierwszym wypadku wypowiedzenie jest możliwe wyłącznie w sytuacjach wymienionych w umowie, zaś w drugim – na zasadzie ogólnie obowiązującego prawa. Obie strony muszą rozważyć, która z form będzie bardziej korzystna.